Als autist wil ik graag weten waar ik aan toe ben, duidelijkheid. Op het moment dat één van de Wie, Wat, Waar, Wanneer, Waarom en Hoe vragen niet beantwoord kunnen worden word ik onrustig. Zolang ik invloed heb op de vragen en antwoorden kan ik aan de slag, maar als ik afhankelijk ben van anderen…
Ik ben werkzoekend, zoals dat zo mooi heet. Na 2 jaar opkrabbelen van burn-out met depressie ben ik al een jaar met coaching aan het solliciteren. Ik heb mezelf op veel manieren onderzocht: wie ben ik, wat kan ik, hoeveel wil/kan ik werken, waarom wil ik werken en hoe ziet mijn droombaan er uit. Allemaal goed te doen en ik heb een dijk van een CV opgebouwd. Zolang je de diverse ziekteperiodes weglaat heb ik veel ervaring en zou ik alles aankunnen. Maar zelf weet ik sinds mijn diagnose ASS dat in de diverse functies taken zaten die te hoog gegrepen waren: mensen aansturen, mensen overhalen, mensen op omissies wijzen, dagelijks wisselende omgevingen en mensen ontmoeten. En dat staat wel allemaal in mijn CV.
Daarom solliciteer ik alleen op functies die ik denk aan te kunnen. Ik kreeg een positieve reactie van een adviesbureau en kon op gesprek komen in Den Haag. De twee directeuren stonden mij te woord, zeg Piet en Henk, en ze waren erg enthousiast over mijn CV. Piet leek mijn situatie te begrijpen en zag voor mij goede mogelijkheden binnen het bedrijf. Hij schetst een positie waar ik kan ondersteunen, analyseren, adviseren zonder acquisitie en onderhandeling. Aan het eind van het gesprek krijg ik de CAO en leaseregeling mee en wordt me gezegd dat ik contact kan opnemen met projectleider José in Amsterdam. Ik ben helemaal blij, het ziet er super uit.
De volgende week stuur ik een mail naar José, wanneer we zullen afspreken. Geen reactie. De onzekerheid slaat toe, heb ik het weer eens verkeerd begrepen? Wanneer kan ik weer contact opnemen? Na twee weken mail ik nog eens en krijg een kortaf mailtje terug dat ze het druk heeft en er later op terug komt. Thuis ben ik in de afwachtmodus beland en tot niets meer in staat, apathisch op de bank. Mijn brein is helemaal op hol en ik ben compleet in verwarring, ik had toch een baan aangeboden gekregen met lease auto etc.?
Na twee weken kan ik toch op gesprek komen. Voor het gesprek laad ik me helemaal op met positieve verwachtingen terwijl ik het eigenlijk al helemaal niet meer zie zitten. José is vriendelijk en legt uit dat Piet altijd overenthousiast reageert maar zich niet realiseert hoe het er op de werkvloer aan toe gaat. Ze heeft een adviseur nodig met goede communicatieve eigenschappen die klanten binnen kan halen en kan onderhandelen over contracten etc. Nee, dat is écht niets voor mij.
Thuis ben ik kwaad op mezelf dat ik dacht een baan te hebben, hoe kon ik zo stom zijn. Ik heb niet doorzien dat Piet zomaar wat zei, ik voel me belazerd. Een paar dagen later ben ik weer bijgetrokken, krijg alles weer op een rijtje en concludeer dat ik heb geleerd dat directeuren niet altijd weten wat er op de werkvloer speelt.
Ik vind weer een nieuwe vacature waar ik op kan solliciteren en voel het enthousiasme weer groeien. Nieuwe ronde nieuwe kansen.
Het leven van Lina 