Blog | Tijdvertraging

Ik had een tijdvertraging. Het was een vreemd fenomeen, want de laatste jaren verdwijnt de tijd als los zand door mijn vingers. Als er iets is waar ik tegenop zie raak ik in een ander bewustzijn en zit ik eindeloos op Facebook, DuoLingo  of TV te staren en weet achteraf ik niet wat er voor mijn ogen af heeft gespeeld. Hetzelfde doet zich voor als ik het te druk heb gehad. Zowel drukte als ergens tegenop zien is zeer regelmatig het geval. De tijd vliegt en het is opeens een paar uur later dan ik dacht.

Dit was anders. Ik wil iets heel graag doen, heb er zin in, vind het spannend, en ik kan er pas de volgende middag iets aan doen want ik heb een dagje sauna en een afspraak ingepland.

Dagje Sauna

Dus, wat gebeurt er op zo’n dagje sauna: Normaal kom ik aan doe mijn routine rondjes, lees een boek, eet lunch, val in slaap en dan is de dag plotseling voorbij. Hoe anders was het deze keer. Alles gebeurde veel bewuster. Ik had om 12 uur een opgieting en had dus een uurtje de tijd, dus even de hete sauna in. Ten eerste kreeg ik het niet heet, ten tweede merkte ik alle mensen op die binnen kwamen en weg gingen, ten derde keek ik steeds op die zandloper waarvan ze het gaatje kennelijk hadden verkleind, want dat zand liep niet snel door (normaal kijk ik en is het zand al beneden). Dan naar buiten afkoelen, koude douche, dompelbad en dan nog een half uur wachten? Douchen, scrubben en met masker 10 minuten een warm voetenbad. Douchen en nog 20 minuten wachten? Rondje zwemmen en nog een rondje en nog een, elke keer weer anderhalve minuut verder, er blijken overal klokken te hangen, nooit eerder opgemerkt. Hè hè tijd voor de geurenreis opgieting. Ook die duurde naar mijn gevoel eindeloos, tussen de koele (insmeren met mint-crème) en hete (insmeren met tijgerbalsem-crème) opgieting door, was de afkoeling buiten onder de koude douche en weer op warmen in het zwembad en ik stond dus als eerste te wachten bij de sauna tot iedereen het zwembad uit kwam. Het was allemaal heel lekker maar het duurde zo lang, ik was veel sneller.

Na de lunch even rustig lezen en/of slapen. Ik kon mijn gedachten niet bij het boek houden, werd er niet ingezogen zoals normaal. Toen ik er wel klaar mee was had ik een half uur gelezen, klaarwakker en nog een halve middag sauna te gaan. Inmiddels was ik me wel bewust geworden van mijn ongeduld en heb ik de volgende sauna bezoeken geen zandloper meer gedraaid maar meditatie en ontspanningsoefeningen toegepast tot ik het écht te warm kreeg. Even bewust genieten in het NU.

Verder wachten

Eenmaal thuis verliep de tijd vrij normaal, alleen bij het tandenpoetsen nam mijn elektrische tandenborstel er behoorlijk de tijd voor om zijn halve minuutjes aan te geven. En dan gaan slapen met een hoofd vol verwachting… ook dan is het beter om de wekker uit het zicht te draaien omdat die ook de tijd laat kruipen.

Biep-biep! Bij het opstaan van mijn Lief om 7 uur was ik ook klaarwakker na een onrustige nacht. Hup, aangekleed, katten eten geven en ontbijten. Om 10 uur een afspraak, dan “het leuke” doen, dus wat te doen tot die tijd? Juist, dit blog schrijven, dan loopt de tijd tenminste een beetje door.

Tijd, een raar fenomeen.

Mijn lepeltjes zijn op

Sterker nog, ik heb een heleboel lepels uit de toekomst geleend om de kerstvakantie door te komen. Bewust.zijn heeft in een Blog Christine Miserandino geciteerd over haar lepeltheorie. Vanuit mijn eigen ervaring zal ik de lepeltheorie toelichten.

De Lepeltheorie

Elke dag heb ik een handvol lepels ter beschikking en alles wat ik onderneem kost me een lepel. Ik heb geen MS, zoals in het originele verhaal, maar ik heb autisme en fibromyalgie. Mijn lepels gaan voornamelijk op aan lichamelijke klachten (door), de angst voor menselijk contact en de schuld en het verdriet die ik voel als ik geen contact heb met anderen. Door leuke dingen te doen worden die negatieve emoties onderdrukt. Maar wegens mijn fibromyalgie kunnen die leuke dingen niet te lang gedaan worden, en de tijd verdwijnt als ik lekker bezig ben (obsessief gedrag). Na te lang lezen, achter de computer zitten of iets creatiefs doen spelen mijn armen en nek op (RSI). Te lang wandelen, fietsen, dansen of sporten veroorzaken pijn in de rug, benen en heupen. En pijn kost weer een lepeltje.

Kerstvakantie

De afgelopen Kerstvakantie was een goed voorbeeld van lepelmisbruik. Mijn man was twee weken thuis en mijn dochter één week, op zich al één lepel per persoon per dag. Ze zijn thuis en ik wil er “gezellig” voor hen zijn, wat betekent dat ik niet mijn eigen gang kan gaan, dat lukt gewoon niet. Ik ben me continu bewust van hun aanwezigheid, vraag me af wat, en of we iets gaan doen, of ik het goede doe en of ik kan doen wat ik wil. Daarom hebben we ook een paar dagen de afspraak gemaakt dat we ons eigen gang mogen gaan. Die afspraak is nodig zodat we ons vrij voelen om te doen wat we willen. Ik heb mezelf bijvoorbeeld teruggetrokken op mijn zolderkamer om een hobby te beoefenen, en wel zo intensief dat die hobby weer wat lepels kostte. Aangezien mijn man boodschappen doet en kookt hoef ik me daar gelukkig niet druk over te maken. De Kerstdiners vind ik belangrijk en over het algemeen gezellig maar het blijven lepel-vreters.

Op oud jaar ontvluchtten we het huis, familie en het vuurwerk en gaan “gezellig” naar een hotel. Op de heenweg begon mijn lijf te protesteren, met buikpijn en migraine. Dat waren de eerste tekenen van een lepeltekort. Met een pilletje werd de migraine onderdrukt en met een duinwandeling trok de buikpijn weg. De veel te drukke en chaotische Food Market ontvluchtte ik door op de hotelkamer met wijn bij de hand een leuke film en de oudejaarsconference te kijken. Met iets teveel drank op kon ik beneden de drukte aan, het glas heffen en het nieuwe jaar inluiden. Als snel gingen de meeste gasten weg en met wat extra champagne en lekkere muziek gingen de remmen los. Ik heb nog anderhalf uur gedanst. Met mijn lief én met zomaar een vrouw en zomaar een jongeman. Alle grenzen waren weg, kon het maar altijd zo zijn, geen angst, alleen maar genieten (heerlijk, maar weer wat lepeltjes).

Het nieuwe jaar start met de visites (lepels) aan familie. Langzaam trek ik me in mezelf terug, en dat merk ik niet eens, mijn lief wel. Op zaterdag nog even samen uit eten? Zal ik dat wel doen, de migraine zit in een hoekje te prikken, maar het is toch gezellig? Ja hoor, maar wel met migraine pil.

Leermomentje: een migraine pil is een lepel van de volgende dag.

Dus heeft mijn lijf ingegrepen. Ik ben gevloerd en heb al 3 dagen afwisselend last van migraine, misselijkheid, hartkloppingen, duizeligheid en oorsuizen, ik ben overdag uitgeput en slaap belabberd met veel opvliegers, hoofdpijn, wilde dromen en rusteloze benen. Maar vandaag is er een lepeltje voor dit blog beschikbaar.

 “Dat is nu eenmaal zo”

Na jaren van coaching, therapie en vooral ervaring opdoen ben ik zover dat het “nu eenmaal zo is”. Ik maak me er niet meer druk om, want daar voel ik met toch niet beter van, in tegendeel. Met de vraag WAAROM heb ik jaren geworsteld, en de oorzaak heb ik met vallen en opstaan geleerd: ik heb minder lepels dan vroeger en mijn lepels raken sneller op.

De lepels voor de afgelopen dagen waren vorige week al opgebruikt. Ik ben nog steeds aan het leren om naar mijn lijf te luisteren én hoe ik met mijn lepels om moet gaan. Afwegingen maken, me niet schuldig voelen als ik iets niet ga doen terwijl er nog wel de lepels zijn. Ik heb altijd een reserve lepel nodig voor het geval dat.

Ik wens iedereen een goed, gelukkig en gezond 2020 inclusief adequaat lepel management.