Dagboekfragmenten #1: 7 januari 2012

Thuis met een burn-out: googelen

Door middel van de spraakherkenningssoftware van Dragon NaturallySpeaking Legal kan ik weer typen zonder mijn armen te gebruiken.

Ik zit nu twee maanden thuis met ziekteverlof. Afgelopen donderdag heb ik van de bedrijfsarts te horen gekregen dat ik nog minimaal een maand thuis moet blijven. Ze heeft ook wel gelijk, de pijn in mijn armen is wel voornamelijk verminderd maar zodra ik mij iets meer inspan krijg ik snel last van mijn armen rug en nek. Verder heb ik nog regelmatig last van mijn maag en last van migraine. Het vervelendste is dat ik Jan van het werk heb moeten teleurstellen. En daarin zit hem nou precies de kneep: ik voel me schuldig dat ik mijn werk niet kan doen en ik ben bang dat ik Jan moet teleurstellen. Het is de afgelopen maanden wel gebleken dat ik meer aan mezelf moet denken in plaats van aan anderen. In de auto terug naar huis heb ik erg zitten nadenken wat ik nou eigenlijk voelde. Was ik nou teleurgesteld dat ik nog niet aan het werk kon, of boos? Uiteindelijk bedacht ik dat het waarschijnlijk angst is:

faalangst, bang om afgewezen te worden, bang om iemand teleur te stellen.

Eenmaal thuis heb ik nog even gegoogeld naar faalangst. Op Wikipedia staat dat faalangst een vorm is van sociale fobie. (De sociale fobie, ook wel sociale angststoornis genoemd, is een psychische aandoening. In het DSM-IV is de fobie ingedeeld bij de angststoornissen. Iemand die aan deze stoornis lijdt, heeft angst, grote onzekerheid en verlegenheid voor alledaagse sociale interacties en gebeurtenissen, bijvoorbeeld feestjes, vergaderingen en soms telefoneren of boodschappen doen. Angst voor afwijzing, commentaar, kritiek, pesten en uitlachen.) Bang om in ogen van anderen tekort te schieten.

Vervolgens kwam ik bij ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) wat nog meer herkenning gaf.  (De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) is een persoonlijkheidsstoornis die zich kenmerkt door geremdheid en het gevoel minderwaardig te zijn. Tevens zijn mensen met OPS meer dan normaal gevoelig voor kritiek of een negatief oordeel. Mensen met deze aandoening beschouwen zichzelf als sociaal ondergeschikt of onaantrekkelijk. Ze hebben behoefte aan sociaal contact, maar vermijden dit uit angst om afgewezen te worden. De stoornis openbaart zich doorgaans in de vroege volwassenheid. Naar men aanneemt is de oorzaak afwijzing door ouders of leeftijdsgenoten in de vroege jeugd.)

Het afgelopen jaar ben ik bijna wekelijks naar de psychotherapeut geweest. Door middel van cognitieve therapie hebben we geprobeerd om de regelmatig terugkerende lichamelijke klachten het hoofd te bieden. Dat is duidelijk niet gelukt en daar was ik erg teleurgesteld over. De aanpak van Gerdien werkte bij mij niet goed. Na een uitgebreide probleemanalyse lukte het op een of andere manier niet om een doorgaande lijn in onze gesprekken te creëren. De termen sociale fobie of OPS zijn helemaal niet ter sprake gekomen. Ze ging vaak terug naar de waan van de dag en die was er volop met de ziekte van mama en later mama’s overlijden. Al na de eerste maand en in afgelopen juli heb ik mijn twijfel over de voortgang van onze gesprekken geuit. Gerdien wist mij steeds te overtuigen dat het een kwestie van lange adem was en dat het beter was de therapie door te zetten. In december heb ik haar ontslagen. Ik heb nog een afspraak gemaakt met een andere psychotherapeut maar die heb ik laten schieten, onbewust vergeten. Ik heb nog geen contact opgenomen en twijfel of ik dat nog wil doen. Het wordt allemaal een beetje teveel van het goede naast haptotherapie, fysiotherapie, huisarts, bedrijfsarts en RSI revalidatie.

De haptotherapie is een nieuwe behandelmethoden voor mij. Het is een manier om lichaam en geest in balans te brengen. Myriam is de haptotherapeut uit ons gezondheidscentrum. Door het plaatsen van haar handen op mijn lichaam word ik mij bewust van mijn lichaam. Wat ik vooral voel is dat er ongelooflijk veel spanning opgebouwd is in mijn lichaam. Bij mijn borstbeen zit een hele berg woedde opgekropt en bij mijn maag heel veel verdriet. Door haar aanraking komt de spanning voor een deel los. Naast de aanrakingen praten we ook veel. Ik merk bij Myriam meer empathie dan bij Gerdien.

Lina 2018: Ik was wel in de juiste hoek aan het zoeken richting ASS maar kreeg geen erkenning van de psychotherapeut. De eindeloze rij aan lichamelijke klachten verklaarde ik (en de therapeuten) door te veel stress op het werk en thuis. Het is mij nu bekend dat stress fibromyalgie inderdaad verergerd. Ik denk nu dat de oorzaak van mijn fibromyalgie komt door de jarenlange chronische stress die mijn autisme met zich meebrengt.