Juni 2015: Niels is 10 jaar en loopt vast tijdens het afscheidsdiner
Het afscheidsdiner van groep 8 valt Niels behoorlijk tegen. Zijn enthousiasme van zonet is voorbij. Het is een herrie van gepraat en muziek in de klas, de discobal knippert en schittert in zijn ogen en iedereen loopt door elkaar met eten en drinken. Niels voelt zich opeens niet zo lekker en hij heeft geen trek meer, ook niet in spinazietaart. Die taart staat langzaam af te koelen, alleen hij, juf en Madhu hebben een stukje genomen en verder niemand. Daar is Niels toch een beetje teleurgesteld over. Waarom wil niemand zijn taart proberen? Doen ze dat om hem te pesten? Hij prikt wat in het bladerdeeg en stopt een pijnboompitje in zijn mond. Wel lekker maar hij heeft geen trek.
Niels is helemaal afwezig, zijn gedachten tuimelen door zijn hoofd, en hij staart in de verte. “Is het leuk in Australië?” vraagt Madhu. Dat grapje maakt ze altijd als hij weer eens van de wereld is en in de verte staart. Meestal beurt het hem wel op maar nu niet, hij raakt langzaam in paniek. Was het een dom idee van hem, die taart? Straks lachen ze hem weer uit. Ze vonden ook al dat hij opschepte over zijn keyboard. Wat nou als hij straks, tijdens de musical, een fout maakt? Hoe ging dat nummer ook weer? Waar is zijn keyboard? Wanneer gaat het ook weer beginnen? Hoe laat is het eigenlijk? De paniek schiet door hem heen. “hé, Niels, wat is er?” vraagt Madhu en legt een hand op zijn arm. Dan ziet Niels haar, en hij voelt haar hand prikken, en hij ziet anderen ook naar hen kijken. “Er is helemaal niets”, zegt hij net iets te hard met een rood hoofd. Niels weet niet wat hem overkomt, zijn hart bonkt in zijn lijf en het zweet breekt hem uit. “Laat me met rust!”, roept hij met overslaande stem. Hij rukt zijn arm los van Madhu’s hand en zwiept tegelijkertijd zijn bord en beker door de klas. Iedereen kijkt om en even staat alles stil, dan stormt Niels de klas uit.
Niels schaamt zich rot en is boos, vooral op zichzelf, hij snapt niet wat hem overkomt, wat doet hij nou stom. Straks lachen ze hem weer uit. Waarom schreeuwt hij toch tegen Madhu? Hij heeft dat het afgelopen jaar al twee keer eerder gedaan. Straks vindt ze hem ook niet leuk meer, en hij heeft al zo weinig vrienden. De tranen prikken in zijn ogen van frustratie. “Hé, gaat het een beetje, Niels?”, vraagt juf vriendelijk, ze is hem achternagelopen. Ze is niet geschrokken van zijn uitbarsting, ze heeft het al vaker meegemaakt en weet wel hoe het komt, Niels heeft autisme. De spanning voor het optreden, alle herrie en het licht. Niels is even de weg kwijt.
Juf neemt hem mee naar de lerarenkamer. “Ga hier maar even zitten, Niels” en ze haalt een glaasje water voor hem. “Je bent overprikkeld, Niels, het werd je even te veel. Dat is niet erg, blijf maar rustig zitten tot je je weer wat beter voelt”, zegt juf. Na een kwartiertje dringt de realiteit weer een beetje tot Niels door. Ja, natuurlijk, hij had het zelf niet eens gemerkt dat hij overprikkeld was geraakt. Nu hij terugdenkt aan vandaag, hoe hyper hij zich voelde. Nog een wonder dat hij niet eerder is ontploft. Dan komt Madhu binnen met een bordje met spinazietaart en een beker, ze kijkt hem met een glimlach aan. “Hé, wereldreiziger, terug in Amsterdam?”. Niels glimlacht terug, “Groeten van de kangoeroes” “Trek?” “Ja, lekker.”
– wordt vervolgd –
Eerder in H1
Het leven van Lina 