Niels’ verhalen, H2 Voorspel #3

Nooit verwacht en toch gekomen

22 januari tweeduizend drie en ik zit nog steeds thuis met RSI, dat is rijm maar echt niet fijn. Jasper heeft een afspraak gemaakt voor begin februari bij de uroloog voor sterilisatie. Hij moet geschoren en wel daar verschijnen en dat vind hij eng om te doen. Tja, dat ga ik niet voor hem doen. Ik heb vanmiddag een afspraak bij de huisarts voor een lichte pil omdat je de eerste maanden na sterilisatie niet zeker kan zijn van de effectiviteit. Van het spiraaltje had ik altijd vrij veel bloedingen en dat wil ik niet meer.

De huisarts is een vriendelijke begrijpende man die ik helaas zeer regelmatig zie omdat ik steeds weer vage klachten heb op het lichamelijk gebied met waarschijnlijk een stress oorzaak. Hij begrijpt mijn verhaal en vraagt wanneer ik voor het laatst ongesteld was. Net voor Maaikes verjaardag dus ongeveer 20 december. Of ik een zwangerschapstest heb gedaan? Nee, dat is niet in me opgekomen, ik heb alle hoop opgegeven. De huisarts zegt dat hij de pil zal voorschrijven als uit de zwangerschapstest is gebleken dat ik niet zwanger ben, anders kan de vrucht beschadigen. OK, die had ik niet zien aankomen, op naar het Kruidvat dan maar voor de Predictor Zwangerschapstest, toevallig deze week met korting. Een beetje gedesillusioneerd kom ik weer thuis en pak de test uit, dat is alweer een half jaar geleden dat ik die heb gebruikt. Vanaf juli heb ik gewoon een extra week gewacht als ik over tijd was, tegen die tijd was ik wel weer ongesteld. Een verspilling van geld en materieel om het 5 dagen eerder te weten te komen dat je niet zwanger bent.

Leek het nou zo of smaakte de koffie afgelopen week niet meer? Nu ik er over nadenk heb ik voor mezelf geen koffie meer gezet, alleen decaf na het eten en had ik ook geen behoeft aan een drankje voor, tijdens of na het eten. Het zal toch niet? Ik heb de laatste dagen ook wat meer vocht vastgehouden. Er gloort plotseling hoop en snel scheur ik de verpakking open en ga naar de WC.

Hoe werkt de Predictor zwangerschapstest?

Haal de huls van de test
Houd het urine opnamestaafje tenminste 5 seconden in de urinestraal
Houd vervolgens het urine opnamestaafje naar beneden. Plaats de huls terug op de test
Leg de test met de vensters naar boven op een vlakke ondergrond
Na 5 minuten kun je de uitslag aflezen

Wat kunnen 5 minuten eindeloos lang duren! IJsberend loop ik door de kamer terwijl de test zijn werk doet op de salontafel. En dan verschijnt eerst één en dan een tweede paarse streepje. Ik kijk nog een keer, doe mijn ogen even dicht, schud mijn hoofd, open mijn ogen en kijk nog een keer. Conclusie:

Wel zwanger

Je bent zwanger als een roze/ paarse streep zichtbaar is in het testuitslagvenster (T). Ook als de streep zeer licht is, ben je zwanger.

Ik plof in de stoel en kan mijn ogen niet geloven. Het is gewoon net zo gegaan als bij Maaike: als het NIET meer MOET dan lukt het WEL! Verbijsterd blijf ik zitten voor ik weet niet hoelang. Ik kom weer bij zinnen als ik de voordeur hoor, Maaike komt thuis van school. Ze merkt meteen dat er iets is: “Wat is er mam?” Hadden we haar überhaupt wel verteld dat we weer zwanger wilden worden? Ik kan niet anders dan de test omhoog houden en zeggen: “Je krijgt er een broertje of zusje bij”.

– einde Hoofdstuk 2 –

#1 Inleiding

Niels’ verhalen, H2 Voorspel #2

December 2002: we hebben het geprobeerd

Maaikes elfde verjaardag, en in plaats van vrolijk ik voel me depressief. Vorig jaar om deze tijd besloten we om toch nog een kind te nemen. We zouden het een jaar proberen en daarna zou Jasper zich laten steriliseren. En nu is het dan zo ver, ik ben wéér op tijd ongesteld geworden. Wat zinloos om ongesteld te worden als je toch niet zwanger wordt. Het afgelopen jaar was hollen en stilstaan met alle soorten emoties. Voelde ik nou wel iets of niet, was ik nou wel of niet over tijd, ja, regelmatig maar na een week wachten werd ik toch weer ongesteld. En steeds weer die teleurstelling, het werd me bijna teveel, en nu is dat gelukkig over, helaas de RSI nog steeds niet. Na de kerstvakantie gaat Jasper een afspraak maken.

We hadden afgesproken niet zo krampachtig te doen als toen we Maaike wilde krijgen. Toen moest ik alles ‘goed’ doen om een gezond kind te krijgen. Om zo goed mogelijk in conditie te komen, zijn we drie maanden voor dat het spiraaltje werd weggehaald al zwaar geminderd met drinken en ik ging alvast temperaturen om de cyclus te onderzoeken. We wilden geen kerstkind dus is rond Jaspers verjaardag is het spiraaltje verwijderd en gingen we goed voorbereid aan de gang. Rond de eisprong, als de temperatuur ging stijgen konden we aan de slag. Na de daad moest ik vooral rustig blijven liggen om het zaad te laten indalen of opstijgen of rondzwemmen, hoe je het ook wilt noemen. Niets mocht baten, en de daad werd steeds meer een moetje waardoor de lol er af was tussen de ei-sprongen door. Na een jaar besloten we om na de voorjaarsvakantie een afspraak te maken met de huisarts. We gingen eindelijk weer eens relaxed met elkaar om: lekker eten, lekker wijntje erbij, lekker vrijen. En lekker een korte fietsvakantie in Limburg. Bij de laatste fietstocht ging het mis. In de afdaling van de Cauberg raakten onze sturen elkaar en ik ging onderuit: pols gebroken. Toen ik een paar uur later bij de radioloog was voor een foto vroeg hij of ik misschien zwanger kon zijn. Ik moest even nadenken, ik was al een paar dagen niet lekker en had geen trek in koffie en alcohol (vreemd). “Misschien wel” was dus het antwoord.

En verdomd, ik was en bleef zwanger en was uitgerekend op, jawel 25 december 1991. Super blij waren we natuurlijk met de zwangerschap. We moesten wel onze fietsvakantie annuleren wegens mijn gebroken pols. Maar 3 maanden later fietsten ik zwanger en wel door Toscane. Door mijn lange lijf zag je nog bijna niets. Alleen Ma Ria, die we de vorige vakantie ook hadden gezien en die verloskundige is, zag het meteen. Wat een super zwangerschap, zo wilde ik er nog wel een paar. Het weekend voor Kerst heb ik Flip (de buikbewoner) gezegd dat ‘ie nu moet komen of na Nieuwjaar. En dus kwam Maaike op 21 december tevoorschijn.

Dat was dus 11 jaar geleden en wegens een enorm verantwoordelijkheidsgevoel vond ik één kind jarenlang voldoende, tot vorig jaar. En nu is het weer Maaikes verjaardag dus moet ik mezelf even bij de lurven grijpen en gezellig doen.

– wordt vervolgd –

Inleiding |

Chris’ Asperger’s

Intense Engelstalige documentaire serie over Chris Packham: Asperger’s and Me. Hoe hij pas op zijn 40ste er achter kwam dat hij Asperger had. Zijn leven lang heeft hij geweten dat hij anders was en zich zo goed mogelijk aangepast om niet op te vallen. Hij onderzoekt zijn eigen leven, zijn angst voor de dood en hoe in Amerika autisme moet worden “genezen” dan wel geëxploiteerd in Silicone Valley.

Lina’s Autisme onderzoek #3

Psycho-educatie voor ASS: sessie 3

Na mijn ASS diagnose begin 2015 kreeg ik samen mijn man psycho-educatie, begeleid door klinisch psycholoog ML. We onderzochten in vijf sessies wat Autisme Spectrum Stoornis (ASS) voor mij inhoud.

Ik ben gediagnosticeerd met Hoog functionerend Klassiek Autisme (DMS IV) of Autisme Spectrum Stoornis (ASS; DMS V) en depressie met als zijdiagnose migraine en RSI. Allemaal mooie termen maar wat houdt mijn ASS nou precies in?

Executief functioneren

Het laatste cognitieve model: executieve functies, Autisme TV.

De klinisch psycholoog ML legt uit: Executieve functies coördineren en organiseren de informatieverwerking in de hersenen. Het gaat om plannen en organiseren, iets doelgericht kunnen doen, maar ook in staat zijn om van de ene manier van denken en doen naar de andere manier over te schakelen, oftewel flexibel denken en handelen. Ze vraagt of ik daar een paar voorbeelden van kan geven.

Ik heb altijd gedacht dat ik heel flexibel was. Als ik ergens mee bezig was en iemand vroeg mij iets anders te doen deed ik dat direct. Maar dat wordt niet bedoeld met executieve functies. Aan de hand van een lijstje kan ik eindeloos veel voorbeelden verzinnen:

Niet weten waar en hoe te beginnen: als ik een brief of rapport moet schrijven, ben ik eindeloos bezig met de lay-out en kom het niet tot de inhoud.
Wat moet eerst gebeuren en wat daarna: toen ik een eigen bedrijfje wilde starten had ik direct de website af, visitekaartjes ontworpen en pennen met logo. Maar hoe ik verder moest wist ik niet.
Niet kunnen stoppen: als ik aan het werk ben achter de computer blijf ik doorgaan. Ik heb een RSI-programma nodig om pauzes te nemen. Ik wil altijd “even” iets afmaken, en dat even kan lang duren.
Lastig om in te schatten hoe lang iets duurt: even een uurtje googelen over autisme wordt één à twee dagen bezig en compleet overladen met teveel informatie.
Van slag zijn als de planning verstoord wordt: vooral als anderen hun afspraak met mij niet nakomen. Het afhankelijk zijn van anderen, wachten op anderen, voordat ik iets kan doen is vreselijk voor mij.
Moeite met het maken van keuzes: ik heb de neiging om van diverse mogelijkheden alle informatie nodig te hebben voordat ik een goede, degelijke, onderbouwde keuze kan maken. Dit kan dus eindeloos duren.

Lina’s Autisme onderzoek #2

Psycho-educatie voor ASS: sessie 2

Na mijn ASS diagnose begin 2015 kreeg ik samen mijn man psycho-educatie, begeleid door klinisch psycholoog ML. We onderzochten in vijf sessies wat Autisme Spectrum Stoornis (ASS) voor mij inhoud.

Sessie 2 Theory of Mind

Veel mensen met autisme hebben en heel goed verbeeldingsvermogen als het om concrete, ruimtelijke of technische zaken gaat. Het voorstellen van zaken op het sociale vlak, zoals de emoties of bedoelingen van anderen is erg moeilijk. Theory of Mind, Autisme TV

De klinisch psycholoog ML vraagt mij om een voorbeeld te geven van een situatie waarin ik de boodschap van de ander verkeerd heb begrepen vanwege een beperkt verbeeldingsvermogen. Als voorbeeld noem ik: Als een locatie wordt genoemd heb ik daar soms letterlijk een verkeerd beeld bij zoals de Melkweg in plaats van Paradiso. Verder begrijp ik de vraag überhaupt niet, het woord “verbeeldingsvermogen” is lastig. Dus eigenlijk is dat een heel duidelijk voorbeeld van Theory of Mind. Jasper helpt een handje en vertelt dat ik dingen soms heel letterlijk neem, grappen niet merk of begrijp. Ik kan niet goed peilen hoe iemand zal reageren en daarom benader ik mensen heel voorzichtig, terughoudend, niet spontaan en aftastend.

Ik heb het idee dat ik emoties bij andere mensen heel goed kan zien. Ik kan het zo goed zien, en sfeer voelen, dat ik niet snap wat mensen zeggen als het niet overeenkomt met hun lichaamstaal. Ik krijg als het ware teveel informatie binnen om ook nog eens op het gesproken woord te letten. Taal is zeg maar niet mijn ding. Ik probeerde van jongs af aan mensen te begrijpen terwijl ze iets zeiden, de eerste indruk was heel belangrijk. Ik voelde me vertrouwd met iemand of helemaal niet, een tussenweg was er niet. Tegenwoordig kan ik dat nuanceren.

Tot een jaar of 10 geleden dacht ik dat, als ik een meningsverschil had met iemand, die persoon mij niet meer aardig vond en niet meer met mij om wilde gaan. Ik had mezelf aangeleerd om het altijd met mensen eens te zijn. Als ik al een mening had en iemand vond iets anders, dan was mijn eerste gedachte: “dan zal ik het wel verkeerd begrepen hebben”. Alleen bij aantoonbare feitelijke zaken hield ik voet bij stuk. En dan nog, als ik iemand had tegengesproken durfde ik die niet meer onder ogen te komen, bang dat hij nog boos op me zou kunnen zijn. Dat gevoel kon ik in jaren vasthouden en daarom ontweek ik steeds meer mensen.

Dus, zolang het een inhoudelijk gesprek is kan ik meepraten. Zodra het over een gevoel of een mening over iets gaat, wat iemand ervan vindt, dacht ik dat ik ook die mening moest hebben omdat ik anders niet aardig gevonden zou worden. Ik weet nu dat ik mezelf op die manier compleet heb weggecijferd. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren, met vallen en opstaan, geleerd dat mijn mening er toe doet en ook wordt gewaardeerd. Ik heb ook geleerd dat mensen niet zo’n goed geheugen hebben als ik en zich gesprekken van vroeger niet eens herinneren.

Het belangrijkste leermoment is geweest dat ik het ook oneens kan zijn met iemand waar ik het goed mee kan vinden, zonder dat die uit mijn leven verdwijnt. Ook mensen waar ik het niet direct goed mee kan vinden, daar kan ik nog steeds een goede werkrelatie mee hebben. Ik heb geleerd mijn behoeften en grenzen aan geven. Maar het voor mezelf opkomen is en blijft nog altijd heel erg moeilijk.

Niels’ verhalen, H2 Voorspel #1

2-9-2002 Wachten, wachten en nog meer wachten

Jasper en ik zijn al ruim 8 maanden aan het proberen zwanger te worden, maar elke keer ben ik hooguit 6 dagen over tijd. Zo, frustrerend dat wachten.

Maaike is begonnen op het Barlaeus gymnasium. Ze heeft er heel veel zin in want de introductiedag in juli was leuk geweest. De eerste schooldagen ben ik met haar meegegaan, het is een hele reis voor een tien jarige naar het centrum van Amsterdam. Lopen naar de metro, instappen op de 54, uitstappen op halte Weesperplein, naar de tram lopen, tram 7 of 10 nemen, op de halte Leidse plein uitstappen en dan binnendoor naar het tijdelijke gebouw van het Barlaeus in de Raamstraat. Het oude pand van het Barlaeus wordt verbouwd en voorlopig zitten ze in dit gebouw. De eerste week liep ik het laatste stuk mee, nu hoeft dat niet meer van Maaike dus pak ik op het Leidse plein tram 2 naar het Slotervaart ziekenhuis. Voor mij is het een half uur langer reizen dan normaal en ik heb het er graag voor over. We hebben Maaike ook een mobieltje gegeven. Zelf heb ik zo’n ding niet nodig en Jasper heeft er een omdat hij het van zijn werk heeft gekregen. We hebben onze telefoonnummers in Maaikes mobiel gezet zodat ze ons kan bereiken in geval van nood.

Toen ik een jaar of tien was ging ik voor taalles naar het Instituut Amsterdam vlak bij het Vondelpark in de Van Eeghenstraat. Toen moest ik vanuit Noord met bus 36 en daarna tram 1 uitstappen bij tramhalte Emmastraat, ook in mijn eentje de stad in, één keer per week. Papa haalde mij dan met de auto op vanuit zijn werk. Eén keer is hij dat vergeten en stond ik eindeloos op de tramhalte te wachten. Op een bepaald moment heb ik bij iemand aangebeld en gevraagd of ik naar huis mocht bellen. Dat mocht en papa was al thuis geweest en nu op weg om mij op te halen. Alles kwam dus goed, ook zonder mobieltje.

uit Lina’s dagboek 22-10-2002 1:03

Maaike barst uit haar voegen van het huiswerk, elke dag twee uur minimaal. En het leren gaat heel moeilijk. Is ze te jong, met haar 10 jaar op het gymnasium? Heeft ze dyslexie? Op school gaat ze bijles krijgen vanwege haar enorme hoeveelheid taalfouten, spellingfouten. Ook haar concentratie en planning is erg moeilijk te bevatten. Daarom houden wij de planning van het huiswerk zeer strak in de hand. Elke dag samen de agenda nakijken en plannen wat er nodig is. Ze lijkt het wel goed te vinden, die sturing en ik kan me van vroeger herinneren dat ik dat wel gemist heb, huiswerkbegeleiding en controle.

Afgelopen week hadden we herfstvakantie en moest ze van ons ook elke dag twee uur huiswerk maken. Voornamelijk leren; Frans, Engels, Latijn en Nederlands. Woordjes stampen en vooral veel schrijven. Daarnaast een boekverslag schrijven en een Engels boek lezen; Boy van Roald Dahl. Als we het aan Maaike overlieten stelde ze alles uit tot het te laat was. Om onnodige stress bij ons allemaal te voorkomen hebben we haar op een strak schema gezet. Dat lijkt te helpen. Maar het lijkt er niet op dat ze het plannen en tijd indelen oppikt. We moeten haar steeds weer aan het werk zetten. En nu maar hopen dat het nog wat opgeleverd de komende weken. Er staan vier proefwerken op de planning. En de eerdere resultaten zijn beangstigend slecht.

Jasper zit net als ik thuis met RSI, nu al drie weken. Zou het kunnen komen dat we alle twee onder de stress zitten van het wachten op zwanger worden? Het legt wel een enorme druk op ons leven, al willen we dat niet.

Nu nog even iets leuks:

Sinds 30 november hebben we een poes in huis! Miesje, uit het asiel in Amsterdam West. Ze is erg kattig, zet haar nagels in de stoelen, wil nog wel eens met haar pootje slaan of happen, springt op tafel of het aanrecht, maar ze is vooral heel erg speels, gek en lief. Ze kan als een dolle door de kamer razen achter een propje papier aan of een touwtje, ze komt elke keer op schoot zitten spinnend en trappelend met haar pootjes, kan heel aandoenlijk chauwen naar de vogeltjes buiten. Als ik haar roept komt ze naar me toe en het propje papier brengt ze naar me terug als ze er mee is uitgespeeld en wil dat ik het weer weggooi. Ze is een heerlijke afleiding van het vervelende thuiszitten met RSI.

Ook Maaike is weg van Miesje. Ze liggen samen op bank tot Miesje er genoeg van heeft en dan haalt ze helaas nog wel eens uit.

Niels’ verhalen, H1 Afscheid groep 8 #3

Juni 2015: Niels is 10 jaar en is DJ bij de Schoolmusical

De Musical

Niels is weer een beetje bijgekomen van zijn uitbarsting tijdens het afscheidsdiner van groep 8. Hij heeft in de lerarenkamer het stukje spinazietaart gegeten dat Madhu voor hem had meegenomen. Hij is blij dat ze niet boos op hem is. Ze kent hem langer dan vandaag, al 4 jaar zitten ze bij elkaar ik de klas. Ze zijn samen naar de 6-7-8 plusklas gegaan. Niels werd daar enorm gepest door de andere jongens van de plusklas, maar hij kon het heel goed vinden met Madhu. Daarom is afgesproken dat Madhu met hem mee ging naar groep 8, toen hij uit de plusklas werd geplaatst.

Het is half zeven en de voorbereidingen worden getroffen voor de Schoolmusical. Iedereen kleed zich om en Niels komt al een beetje in zijn rol nu hij het DJ-kostuum aantrekt dat mama voor hem heeft gemaakt. Het is een super stoer T-shirt met opdruk en een jack met opstaande kraag, net als Armin van Buuren. Niels heeft de grote koptelefoon van papa mee, die hangt om zijn nek. Tijdens het optreden zal Niels zijn bril afzetten, hij speelt de muziek toch uit zijn hoofd en ziet voldoende zonder bril zolang hij niet hoeft te lezen.

Niels is fan van Armin en heeft hem eindeloos op YouTube bekeken. Vooral live at Ultra Music Festival Miami vindt hij helemaal super, bijna een uur lang uit je dak. In juli komt het festival ook naar Kroatië, helaas mag Niels daar niet heen.

“Niels, we moeten zo op”, roept Madhu. Oeps, was Niels alweer van de wereld en hij had helemaal niets gemerkt van de drukte om hem heen. Hij kijkt even om een hoekje de zaal in en vindt papa en mama midden achterin. En Maaike en Bo zitten er ook! Wat super. Maaike had gezegd dat ze het waarschijnlijk niet zou redden vanuit Wageningen en nou is ze er toch en met Bo. Niels voelt zich helemaal blij.

Dan gaat de gong. De Musical gaat beginnen en Niels schiet in zijn rol. Hij weet precies wat iedereen wanneer moet zeggen en wat er precies allemaal moet gebeuren. Hij zit zo op te letten of iedereen het wel goed doet dat hij even vergeet dat hij ook nog iets moet doen. Juf geeft hem een zetje richting zijn keyboard als het zover is. Even is daar de paniek, even is zijn hoofd helemaal leeg, hij kijkt naar de juf achter het gordijn en zij geeft hem een knipoog. Zij weet dat hij het kan en haar vertrouwen is precies wat Niels nodig heeft. Hij “is” DJ Dennis met zijn radioprogramma “Stennis met Dennis”. Niels vergeet de omgeving en is zijn rol. Aan het eind van de Musical is het afscheidslied dat Niels begeleidt met zijn keyboard. Ook dat gaat helemaal goed.

Dan volgt een enorm applaus van het publiek, Niels hoort Maaike er bovenuit joelen. Ze moeten allemaal buigen en dan het toneel af. Iedereen is uitgelaten en gilt door elkaar heen. Pfff, wat is Niels opeens moe, hij is helemaal niet uitgelaten en blij. Hij wil weg en gaat naar de WC. Daar blijft hij heel lang zitten, tot het wat rustiger wordt in de gang. “Niels, zit je hier?” hoort Niels papa wat geërgerd roepen. Niels is de tijd vergeten. “Ja, ik kom er aan, ik moest even naar de WC”, roept hij schuldbewust terug. Hij trekt zinloos door en gaat naar papa. Die neemt hem mee naar de aula waar de hele familie staat te wachten. “Waar was je nou?”, vraagt mama, “bijna iedereen is al naar huis. Ach, laat ook maar. Wat was je goed, lieverd”. En ze geeft hem een reuzenknuffel. Daarna krijgt hij een knuffel van Maaike en Bo geeft hem een klap op zijn schouder, “Je ziet er stoer uit, man. Een echte DJ”. “Hé, Niels, ik ga. Tot morgen.” roept Madhu vanuit de deuropening. Niels zwaait naar haar, ”Doei”, met een glimlach kijkt hij haar na. Wat was ze goed vanavond.

– einde Hoofdstuk 1 –

Eerder in H1

Niels’ verhalen, H1 Afscheid groep 8 #2

Juni 2015: Niels is 10 jaar en loopt vast tijdens het afscheidsdiner

Het afscheidsdiner van groep 8 valt Niels behoorlijk tegen. Zijn enthousiasme van zonet is voorbij. Het is een herrie van gepraat en muziek in de klas, de discobal knippert en schittert in zijn ogen en iedereen loopt door elkaar met eten en drinken. Niels voelt zich opeens niet zo lekker en hij heeft geen trek meer, ook niet in spinazietaart. Die taart staat langzaam af te koelen, alleen hij, juf en Madhu hebben een stukje genomen en verder niemand. Daar is Niels toch een beetje teleurgesteld over. Waarom wil niemand zijn taart proberen? Doen ze dat om hem te pesten? Hij prikt wat in het bladerdeeg en stopt een pijnboompitje in zijn mond. Wel lekker maar hij heeft geen trek.

Niels is helemaal afwezig, zijn gedachten tuimelen door zijn hoofd, en hij staart in de verte. “Is het leuk in Australië?” vraagt Madhu. Dat grapje maakt ze altijd als hij weer eens van de wereld is en in de verte staart. Meestal beurt het hem wel op maar nu niet, hij raakt langzaam in paniek. Was het een dom idee van hem, die taart? Straks lachen ze hem weer uit. Ze vonden ook al dat hij opschepte over zijn keyboard. Wat nou als hij straks, tijdens de musical, een fout maakt? Hoe ging dat nummer ook weer? Waar is zijn keyboard? Wanneer gaat het ook weer beginnen? Hoe laat is het eigenlijk? De paniek schiet door hem heen. “hé, Niels, wat is er?” vraagt Madhu en legt een hand op zijn arm. Dan ziet Niels haar, en hij voelt haar hand prikken, en hij ziet anderen ook naar hen kijken. “Er is helemaal niets”, zegt hij net iets te hard met een rood hoofd. Niels weet niet wat hem overkomt, zijn hart bonkt in zijn lijf en het zweet breekt hem uit. “Laat me met rust!”, roept hij met overslaande stem. Hij rukt zijn arm los van Madhu’s hand en zwiept tegelijkertijd zijn bord en beker door de klas. Iedereen kijkt om en even staat alles stil, dan stormt Niels de klas uit.

Niels schaamt zich rot en is boos, vooral op zichzelf, hij snapt niet wat hem overkomt, wat doet hij nou stom. Straks lachen ze hem weer uit. Waarom schreeuwt hij toch tegen Madhu? Hij heeft dat het afgelopen jaar al twee keer eerder gedaan. Straks vindt ze hem ook niet leuk meer, en hij heeft al zo weinig vrienden. De tranen prikken in zijn ogen van frustratie. “Hé, gaat het een beetje, Niels?”, vraagt juf vriendelijk, ze is hem achternagelopen. Ze is niet geschrokken van zijn uitbarsting, ze heeft het al vaker meegemaakt en weet wel hoe het komt, Niels heeft autisme. De spanning voor het optreden, alle herrie en het licht. Niels is even de weg kwijt.

Juf neemt hem mee naar de lerarenkamer. “Ga hier maar even zitten, Niels” en ze haalt een glaasje water voor hem. “Je bent overprikkeld, Niels, het werd je even te veel. Dat is niet erg, blijf maar rustig zitten tot je je weer wat beter voelt”, zegt juf. Na een kwartiertje dringt de realiteit weer een beetje tot Niels door. Ja, natuurlijk, hij had het zelf niet eens gemerkt dat hij overprikkeld was geraakt. Nu hij terugdenkt aan vandaag, hoe hyper hij zich voelde. Nog een wonder dat hij niet eerder is ontploft. Dan komt Madhu binnen met een bordje met spinazietaart en een beker, ze kijkt hem met een glimlach aan. “Hé, wereldreiziger, terug in Amsterdam?”. Niels glimlacht terug, “Groeten van de kangoeroes” “Trek?” “Ja, lekker.”

– wordt vervolgd –

Eerder in H1

Niels’ verhalen, H1 Afscheid groep 8 #1

Juni 2015: Niels is 10 jaar en maakt zich klaar voor de laatste schooldag.

Het is maandagochtend en Niels zit aan de keukentafel. Papa heeft net thee gezet en de boterhammen in de magnetron ontdooid. Het is de laatste schoolweek en vanavond is het afscheidsdiner en de musical met groep 8, leuk! Hij vind het spannend want hij mag keyboard spelen bij twee van de liedjes die ze gaan zingen. Vanmorgen is de generale repetitie en Niels zit te wippen op zijn stoel. “Ga recht zitten en smeer je brood” zegt papa. “Pap, denk je aan de spinazietaart?”, vraagt Niels. “Vanmiddag moet ik die meenemen voor het afscheidsdiner”. Niels is gek op Griekse spinazietaart. Hij heeft er wel twee weken om gezeurd, tegen alle bezwaren van zijn ouders in, want welk kind in groep 8 lust nou Griekse spinazietaart? Maar Niels wil niets anders en hij vind het niet erg om die spinazietaart alleen op te eten want nieuwe vreemde dingen van anderen lust hij toch niet. Bovendien, Madhu vindt het zeker lekker. Madhu is zijn klasgenoot en vooral niet zijn vriendinnetje, al denken zijn ouders dat wel, en Madhu heeft al vaker bij hem thuis meegegeten. Madhu kwam in groep zes bij Niels in de klas en vanaf het begin was het twee handen op één buik. Ja, papa zal eerder thuiskomen vandaag en verse spinazietaart maken zodat Niels het mee kan nemen.

Mama is al lang vertrokken, ze heeft een inspectie in Noord Holland en heeft beloofd op tijd thuis te zijn voor de musical, ze heeft daar zelfs het concert van de Harmonie voor afgezegd. Mama heeft geholpen met kostuums maken en Niels vindt dat hij er super stoer uitziet met zijn musical kostuum. Ze spelen ‘Radio GoGo the Musical’ en Niels is een echte radio DJ met een stoer T-shirt met jasje én hij presenteert, in zijn ochtendprogramma ‘Stennis met Dennis’, een live act. Okay, hij heeft niet de hoofdrol, maar het live keyboard spelen maakt een hoop goed.

Het is half 5 en papa heeft de spinazietaart gemaakt. In een pizzadoos en pizza tasje blijft de taart recht hangen aan het brede stuur van zijn mountainbike. Voor de korte stukjes heeft Niels een mountainbike en voor het racen met papa een échte racefiets, die heeft hij grotendeels zelf bij elkaar gespaard door thuis klusjes te doen. “Pas je op met die tas aan het stuur, straks komt hij tussen je spaken en kan ik je met taart en al opvegen”, roept papa hem na. “Jahaa” zucht Niels voor zich uit, papa is over protective. Hij is natuurlijk wel een paar keer gevallen met de fiets maar nu heeft hij z’n nette kleren aan voor het afscheidsdiner en die heerlijke spinazietaart mee, hij kijkt heus wel uit.

Als hij bij de Tamboerijn aankomt is het al behoorlijk druk. Hij zet zijn fiets met de kabel vast aan de stalling, dat is zo langzamerhand wel routine geworden. Hoe vaak hij niet heeft moeten horen dat Maaike in twee jaar drie fietsen heeft laten stelen, “boring”. De tafels in de klas zijn in een vierkant gezet en staan al vol met eten, drinken, elektrische waxinelichtjes, slingers en versieringen. Dat hebben ze vanmiddag allemaal zelf klaargezet voordat ze naar huis mochten. Juf zei dat ze trots was op haar klas, dat ze haar zo goed hadden geholpen. Niels vind het fijn om de juf te helpen en de klas op te ruimen en ze is gewoon een hele toffe juf. Maaike heeft dezelfde juf in groep 8 gehad. Juf zegt dat hij niet op Maaike lijkt omdat Maaike vaak dingen vergat in de klas omdat ze weg droomde en nooit spontaan opruimde. Maar Maaike was wel beter in het helpen van andere kinderen met hun werk. “Zo heeft iedereen zijn kwaliteiten”, zegt de juf, “en Maaike kan zingen en jij kan keyboard spelen. Alle twee muzikaal op een eigen manier.”

– wordt vervolgd –

Introductie

Dagboekfragmenten #1: 7 januari 2012

Thuis met een burn-out: googelen

Door middel van de spraakherkenningssoftware van Dragon NaturallySpeaking Legal kan ik weer typen zonder mijn armen te gebruiken.

Ik zit nu twee maanden thuis met ziekteverlof. Afgelopen donderdag heb ik van de bedrijfsarts te horen gekregen dat ik nog minimaal een maand thuis moet blijven. Ze heeft ook wel gelijk, de pijn in mijn armen is wel voornamelijk verminderd maar zodra ik mij iets meer inspan krijg ik snel last van mijn armen rug en nek. Verder heb ik nog regelmatig last van mijn maag en last van migraine. Het vervelendste is dat ik Jan van het werk heb moeten teleurstellen. En daarin zit hem nou precies de kneep: ik voel me schuldig dat ik mijn werk niet kan doen en ik ben bang dat ik Jan moet teleurstellen. Het is de afgelopen maanden wel gebleken dat ik meer aan mezelf moet denken in plaats van aan anderen. In de auto terug naar huis heb ik erg zitten nadenken wat ik nou eigenlijk voelde. Was ik nou teleurgesteld dat ik nog niet aan het werk kon, of boos? Uiteindelijk bedacht ik dat het waarschijnlijk angst is:

faalangst, bang om afgewezen te worden, bang om iemand teleur te stellen.

Eenmaal thuis heb ik nog even gegoogeld naar faalangst. Op Wikipedia staat dat faalangst een vorm is van sociale fobie. (De sociale fobie, ook wel sociale angststoornis genoemd, is een psychische aandoening. In het DSM-IV is de fobie ingedeeld bij de angststoornissen. Iemand die aan deze stoornis lijdt, heeft angst, grote onzekerheid en verlegenheid voor alledaagse sociale interacties en gebeurtenissen, bijvoorbeeld feestjes, vergaderingen en soms telefoneren of boodschappen doen. Angst voor afwijzing, commentaar, kritiek, pesten en uitlachen.) Bang om in ogen van anderen tekort te schieten.

Vervolgens kwam ik bij ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) wat nog meer herkenning gaf. (De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) is een persoonlijkheidsstoornis die zich kenmerkt door geremdheid en het gevoel minderwaardig te zijn. Tevens zijn mensen met OPS meer dan normaal gevoelig voor kritiek of een negatief oordeel. Mensen met deze aandoening beschouwen zichzelf als sociaal ondergeschikt of onaantrekkelijk. Ze hebben behoefte aan sociaal contact, maar vermijden dit uit angst om afgewezen te worden. De stoornis openbaart zich doorgaans in de vroege volwassenheid. Naar men aanneemt is de oorzaak afwijzing door ouders of leeftijdsgenoten in de vroege jeugd.)

Het afgelopen jaar ben ik bijna wekelijks naar de psychotherapeut geweest. Door middel van cognitieve therapie hebben we geprobeerd om de regelmatig terugkerende lichamelijke klachten het hoofd te bieden. Dat is duidelijk niet gelukt en daar was ik erg teleurgesteld over. De aanpak van Gerdien werkte bij mij niet goed. Na een uitgebreide probleemanalyse lukte het op een of andere manier niet om een doorgaande lijn in onze gesprekken te creëren. De termen sociale fobie of OPS zijn helemaal niet ter sprake gekomen. Ze ging vaak terug naar de waan van de dag en die was er volop met de ziekte van mama en later mama’s overlijden. Al na de eerste maand en in afgelopen juli heb ik mijn twijfel over de voortgang van onze gesprekken geuit. Gerdien wist mij steeds te overtuigen dat het een kwestie van lange adem was en dat het beter was de therapie door te zetten. In december heb ik haar ontslagen. Ik heb nog een afspraak gemaakt met een andere psychotherapeut maar die heb ik laten schieten, onbewust vergeten. Ik heb nog geen contact opgenomen en twijfel of ik dat nog wil doen. Het wordt allemaal een beetje teveel van het goede naast haptotherapie, fysiotherapie, huisarts, bedrijfsarts en RSI revalidatie.

De haptotherapie is een nieuwe behandelmethoden voor mij. Het is een manier om lichaam en geest in balans te brengen. Myriam is de haptotherapeut uit ons gezondheidscentrum. Door het plaatsen van haar handen op mijn lichaam word ik mij bewust van mijn lichaam. Wat ik vooral voel is dat er ongelooflijk veel spanning opgebouwd is in mijn lichaam. Bij mijn borstbeen zit een hele berg woedde opgekropt en bij mijn maag heel veel verdriet. Door haar aanraking komt de spanning voor een deel los. Naast de aanrakingen praten we ook veel. Ik merk bij Myriam meer empathie dan bij Gerdien.

Lina 2018: Ik was wel in de juiste hoek aan het zoeken richting ASS maar kreeg geen erkenning van de psychotherapeut. De eindeloze rij aan lichamelijke klachten verklaarde ik (en de therapeuten) door te veel stress op het werk en thuis. Het is mij nu bekend dat stress fibromyalgie inderdaad verergerd. Ik denk nu dat de oorzaak van mijn fibromyalgie komt door de jarenlange chronische stress die mijn autisme met zich meebrengt.